De Amsterdam Marathon 2017 (8k)! In mijn achterhoofd gonst het dat ik deze keer niet op mijn snelheid ga letten. Nee. Ik ga mijn net bepaalde hartslagzones in de gaten houden, en als het even kan ook de ‘neusademhaling’ (adem in-adem uit enkel door de neus!) toepassen die ik bij de mindful running cursus van Iris van mindset&go leerde. Ja! Dat ga ik doen. Snelheid telt niet, het is de loop an sich die telt. En natuurlijk dat ik hem uitloop. Maar ja.
Daar sta ik dan aan de start. Met mij rond de 50.000 anderen die meedoen aan het evenement. Op een gegeven moment begint iedereen met lopen. Ik merk al snel dat mijn energie onuitputtelijk is. Dat ik harder kan dan dat ik met mijzelf had afgesproken. Dat het die adrenaline is die door mijn lijf, maar ook door mijn hoofd giert. Ga nou langzaam, zegt mijn verstand, denk aan je zones, zeggen mijn hoofd en hart, kom op zeg dat kan echt veel harder, zegt mijn lijf en energie, en prompt gooi ik de versnelling een paar tandjes hoger. Gewoon omdat het kan en het lekker voelt. Mijn lijf is een soepele machine, een geolied tandwiel zo lijkt het. Een goeie Honda CBR 1000 of een Kawasaki Z1000 (volgens de motorexpert in huis) zal niet kunnen tippen aan die energie die vrijkomt in mijn lijf wanneer ik na zoveel jaar weer goed getraind en conditioneel sterk aan de start van een run als deze verschijn. Het is een verrukkelijke bende in mijn hoofd. Een gelukzalige chaos maakt zich van mij meester. Ik kan het!
De zenuwen gieren door mijn lijf, laat daar geen misverstand over bestaan. De aanwezige niet altijd even schone Dixies hebben mij als vaste klant zo vlak voor een run. Ik voel, door de vele kracht-, hardloop- en andersoortige trainingen van afgelopen jaar, alle botten, spieren en pezen in mijn lijf goed. Althans, laat ik het zo omschrijven, ik weet wat waar zit, identificeer zo ongeveer bij iedere stap mogelijke veranderingen in voeten, onder- en bovenlijf. En dat vind ik fijn, want tegenwoordig pretendeer ik ongeveer al een heel klein beetje te weten hoe ik daarop moet anticiperen tijdens het rennen.
Tijdens de run, al vrij in het begin, zie ik mensen struggelen, wandelen. Ik herken mijzelf daarin van toen ik net begon met hardlopen. De snelle lopers, die zuchtend en steunend roepen dat je aan de kant moet gaan. En snel een beetje. Liefst gisteren. Ik durf het natuurlijk niet heel hard te roepen, maar nu ben ik toch wel een van die ‘iets snellere’ renners die om de langzame lopers heen manouvreert, of ze soms, heel stiekem, zachtjes wegduwt, wanneer ze weer eens met vier naast elkaar zomaar besluiten om midden op het parcours te gaan wandelen en kletsen. Zeg, het is hier geen ochtendzwemmen. Ik wil dan ook bij deze de organisatoren van dit soort evenementen oproepen tot het nadenken over het instellen van een fast lane, medium lane, en een slow lane. Ik plaats mijzelf dan voor het gemak in de medium lane. Want echt snel ren ik natuurlijk ook nog helemaal niet.
In Amsterdam heb ik toch maar mooi een vet record verbroken. Van de netto tijd van 54min44 in 2014 ben ik doorgestoomd naar 49min43 in 2017. Hoera! Na minstens drie jaar minimaal gerend te hebben, vind ik dat gewoon zo ontzettend knap en ben ik simpelweg retetrots op mijzelf. Trots op het overwinnen van mijn schroom om weer actiever te gaan rennen, en trots op mijn doorzettingsvermogen, waardoor ik mijn hersenen heb kunnen aanleren om sport en bewegen steeds weer in te blijven passen in mijn dagelijkse bestaan. Waardoor ik allereerst echt fitter wakker word, zelfs wanneer ik soms, heel soms, een kater heb, sterker nog, die kater is werkelijk minder als je veel sport, daarnaast ben ik slanker geworden en blijf ik makkelijker op gewicht, pak ik mijn problemen minder gecompliceerd aan, en last but not least heb ik een oersterk geloof in mijzelf en mijn talenten! Een goeie die mij daar nog van af brengt.
Eerlijk is eerlijk. Ik geloof sinds kort op een andere manier in mijn ‘waarom’, mijn eigen kunnen. En ik handel daar dan ook naar (uiteraard in combinatie met een gezonde dosis zelfreflectie en realiteitszin). Hierdoor is er een bijna onwaarschijnlijk krachtige flowvrijgekomen die bijna sterker is dan ik. Een transformatie waar je u tegen zegt.
Ik gebruik deze energie, passie en kennis om op 3 november a.s. de parttime opleiding tot Beweegcoach te starten bij Sonnevelt opleidingen, mij daarna uiteraard verder specialiseer. Hiernaast start ik mijn eigen bedrijf. Mijn bedrijf zal gaan over bewegen en het in beweging brengen van mensen. Het doel is leren bewegen, het weer kunnen bewegen en uiteindelijk het echte WILLEN bewegen.
Bewegen om de zon weer te laten schijnen in het hoofd, lijf en leden. Ja. #Movetoseethesunshine.
