Je haat hardlopen. Denk je. Je vindt het een stomme, nee gewoon echt een idiote sport. En je denkt dat je het nooit zult leren, want dat je normaliter al op de eerste hoek van de straat buiten adem bent. Dat hardlopers doodlopers zijn, dat het slecht is voor je gewrichten en je spieren, en dat je hart er raar van gaat doen of erger nog: er zomaar mee stopt. Kortom. Vele steekhoudende argumenten die vast een kern van waarheid bevatten.
Dan probeer je het een paar keer. Je gebruikt de hardlooppodcast van Evy, opdat je fier kunt zijn op de eerste vijf kilometers van een run die je helemaal, zonder te stoppen, uitloopt. Dat er volslagen onbekenden voor je staan te klappen en te juichen langs de kant als je -toch nog lachend- over de finish strompelt. De adrenaline giert door je lijf. Je wil meer, harder, sneller en vaker. Zelfs als het regent (want: extra zuurstof in de lucht), sneeuwt, hagelt en stormt wil je gewoon rennen. Het is waarempel zo erg dat je jaloers bent wanneer je mensen ziet hardlopen terwijl jij nog niet geweest bent die dag. Menig hardloper kent dit door sommigen verguisde en anderen oh zo bejubelde gevoel.
Ik haat hardlopen al heel lang niet meer. Integendeel zelfs. Rennen is sinds 2008 voor mij een serieuze hobby. Ik raakte er in die tijd ontzettend aan verknocht. Wat ik echter in die periode nog niet wist, was dat wat begon als een heerlijk zorgeloos en rustgevend tijdverdrijf, een paar jaar later door meerdere emotionele gebeurtenissen in mijn leven letterlijk bittere noodzaak werd.
Hardlopen bleek op dat moment mijn enige houvast, de rots in de branding, de kurk waarop ik dreef. Ik rende letterlijk voor mijn leven. Want dat was wat ik wilde. Leven. Goed leven, mooi leven, alles doorleven en vooral: een blij leven zonder sores. In die tijd had ik dan ook met mijzelf afgesproken dat ik aan het einde van iedere dag in ieder geval een rondje had hardgelopen. Of dat nu goed ging of niet, ik liet mijn sores vaak letterlijk buiten ‘achter’.
Ik kan eigenlijk niet omschrijven hoe gelukkig ik ben dat hardlopen toen al in mijn systeem zat. Al negen jaar mijn beste maat, in voor- en tegenspoed. Ik trok mijn hardloopspullen aan en ging. Dit vereist discipline, dat weet ik. Echter, zodra ik mijn voeten in de hardloopschoenen stak, en diezelfde voeten buiten de deur zette, ging het zonnetje keer op keer weer schijnen in mijn hoofd. Soms bleek het een wat waterig zonnetje, maar uiteindelijk heeft het hardlopen mij letterlijk gered.
Nadat ik halverwege 2016 vanwege allerlei omstandigheden wederom tijdelijk op de rem moest trappen, vond ik het genoeg geweest. Sporten, hardlopen en een gezonde lifestyle moesten mij gaan helpen om duurzaam uit de negativiteit te blijven. Negen maanden later, 11 kilo lichter en een flink aantal spieren rijker ben ik een zo veel fitter, blijer en gelukkiger mens dat ik maar een ding wil: anderen dit goede gevoel -veroorzaakt door bewegen- ook te gunnen.
Ik ga dit doen als zelfstandig hardloopcoach en runningtherapeut. Samen met mensen die in de put zitten of er in dreigen te vallen door burn-out, stress of een lichte depressie. Het gaat bij mijn coaching absoluut niet om je snelheid of het aantal kilometers dat je rent, maar juist om de zon weer op te laten komen en te laten schijnen in je hoofd. Aankomende tijd gebruik ik om mijzelf nog meer te bekwamen in beweeg/hardloopcoaching, waarbij ik mij daarnaast specialiseer in runningtherapie.
Wil jij nu alvast met mij als ervaringsdeskundige samen proberen en proeven wat hardlopen nu eigenlijk met jouw lijf en leden doet? En wil je tevens ervaren hoe het is om hardlopend te dromen over een mooie en positieve toekomst?
